Tuesday, September 25, 2007
Monday, September 24, 2007
ဓာတ္ပံု မူပိုင္ခြင့္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍
ယခုအခါတြင္ ဘေလာ့ဂ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ မွတ္တမ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရၿပီး ႏိုင္ငံတကာက ျမန္မာ့ႏိုင္ေရး ေလ့လာသူမ်ားအတြက္ မ်ားစြာ အက်ိဳးရွိလွသလို မီဒီယာေရစီးေၾကာင္းအရလည္း လြန္စြာမွ သြက္လက္ျမန္ဆန္လွပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အားသာခ်က္ေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲလို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ပံုေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီပံုတစ္ပံုရဖို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္သူဟာ သက္ဆိုင္ရာက ငါ့ကိုေခ်ာင္းကုတ္သြားမလား သံဃာေတာ္ေတြကပဲ ကင္မရာကိုယူၿပီး ေပါက္ခ်ိဳးေလမလား ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔ကလို႔ထင္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ပရိတ္သတ္ေတြက ၀ိုင္းသမၾကေလမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ အႏၵရာယ္ေတြၾကားကေန အခ်ိန္ ေငြအား အကုန္ခံၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့ၾကရတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ပထဆံုး အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္၊ ဒုတိယ အလုပ္ပ်က္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုက္ကူးသူေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္ အလုပ္ပ်က္တယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္မိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ လုပ္အားေတြနဲ႔ အခန္႔မသင့္ရင္ ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို ရင္းႏွီးၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့ၾကရတာပါ။
အဲလို အရင္းႏီွးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရိုက္ကူးခဲ့ရၿပီးမွ ကိုယ္ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြက ေနရာတကာမွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲလို ဓာတ္ပံုေတြ တင္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ မီဒီယာေတြမွာလဲ ရႊန္းရႊန္းေ၀တဲ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသံ အားေပးသံေတြလည္း ညံေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ေျပာစရာရွိတာက တခ်ိဳ႕ေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရိုက္ကူးခဲ့သလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မူရင္းပံုနဲ႔ မတူေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး တင္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖတ္ျဖတ္ ဘယ္လိုပဲ ကတ္လုပ္လုပ္ မူရင္းပံုပိုင္ရွင္ကေတာ့ ပံုရဲ႕႐ႈေဒါင့္ ကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ ကိုယ့္ပံု ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ သိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ပံုရိုက္သူေတြခံစားရတာက ကိုယ္ကေတာ့ ေထာင္နဲ႔ရင္းၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရပဲ အမ်ားသူငွာၾကည့္ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ျဖန္ႈ႔ေ၀ေပးတဲ့ပံုကို တျခားလူက သူရိုက္သလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ႀကီး ေကာက္တင္ထားတဲ့ အခါမွေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဓာတ္ပံုသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစား ခ်က္ကိုေျပာျပတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုေတြကိုေတာ့ သံုးပါ။ ဒီဘေလာ့ဂ္လင့္က ရတယ္ဆိုတာကိုလဲ မေပးခ်င္ေနပါ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီပံုကို ကိုယ္တိုင္ရိုက္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုေတာ့ သိသာထင္ရွားေအာင္ ေဖာ္ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲလို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ပံုေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီပံုတစ္ပံုရဖို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္သူဟာ သက္ဆိုင္ရာက ငါ့ကိုေခ်ာင္းကုတ္သြားမလား သံဃာေတာ္ေတြကပဲ ကင္မရာကိုယူၿပီး ေပါက္ခ်ိဳးေလမလား ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔ကလို႔ထင္ၿပီး ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ပရိတ္သတ္ေတြက ၀ိုင္းသမၾကေလမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ အႏၵရာယ္ေတြၾကားကေန အခ်ိန္ ေငြအား အကုန္ခံၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့ၾကရတာပါ။ အဲဒီအတြက္ ပထဆံုး အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္၊ ဒုတိယ အလုပ္ပ်က္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိုက္ကူးသူေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္တယ္ အလုပ္ပ်က္တယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္မိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ လုပ္အားေတြနဲ႔ အခန္႔မသင့္ရင္ ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြကို ရင္းႏွီးၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့ၾကရတာပါ။
အဲလို အရင္းႏီွးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရိုက္ကူးခဲ့ရၿပီးမွ ကိုယ္ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေတြက ေနရာတကာမွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ ေပါေပါမ်ားမ်ား ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲလို ဓာတ္ပံုေတြ တင္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ မီဒီယာေတြမွာလဲ ရႊန္းရႊန္းေ၀တဲ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသံ အားေပးသံေတြလည္း ညံေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ေျပာစရာရွိတာက တခ်ိဳ႕ေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရိုက္ကူးခဲ့သလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မူရင္းပံုနဲ႔ မတူေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး တင္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖတ္ျဖတ္ ဘယ္လိုပဲ ကတ္လုပ္လုပ္ မူရင္းပံုပိုင္ရွင္ကေတာ့ ပံုရဲ႕႐ႈေဒါင့္ ကိုၾကည့္ရံုနဲ႔ ကိုယ့္ပံု ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ သိပါတယ္။
အဲဒီမွာ ပံုရိုက္သူေတြခံစားရတာက ကိုယ္ကေတာ့ ေထာင္နဲ႔ရင္းၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရပဲ အမ်ားသူငွာၾကည့္ပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ျဖန္ႈ႔ေ၀ေပးတဲ့ပံုကို တျခားလူက သူရိုက္သလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ခပ္တည္တည္ႀကီး ေကာက္တင္ထားတဲ့ အခါမွေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဓာတ္ပံုသမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစား ခ်က္ကိုေျပာျပတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုေတြကိုေတာ့ သံုးပါ။ ဒီဘေလာ့ဂ္လင့္က ရတယ္ဆိုတာကိုလဲ မေပးခ်င္ေနပါ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီပံုကို ကိုယ္တိုင္ရိုက္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ္ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုေတာ့ သိသာထင္ရွားေအာင္ ေဖာ္ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
၂၄ရက္ စက္တင္ဘာလ ၂၀၀၇
ေရႊတိ ံဂံုဘုရားသို႔ သံဃာမ်ား စတင္ခ်ီတက္စဥ္
ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးကို ေရာက္ေတာ့ နံနက္ဆယ္နာရီ ထိုးေနၿပီ။ ေၾကးသြန္း ဘုရား အ၀င္မွာ ထမင္းထုပ္ေတြ ေရသန္႔ဘူးေတြကို အထုပ္လိုက္ အထုပ္လိုက္ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္ကို အ၀င္၀မွာ အပ္ၿပီး ဘုရားထဲ ၀င္လာေတာ့ ဦးေမာင္(ေက်ာ္သူ) ပုတီးစိပ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူကေတာ့ ခပ္က်ဲက်ဲပဲ။ ေနကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ပူတယ္။ သံုးေလးရက္ဆက္တိုက္ မိုးေတာထဲမွာ ခ်ဥ္းပဲေနလာလို႔လား မသိဘူး ဒီေန႔မနက္မွာ ပံုမွန္ပူတဲ့ ေနေရာင္ကို ၾကာၾကမခံႏိုင္ဘူး။ ဒီေနအတိုင္းသာ ဆိုရင္ သံဃာေတာ္ေတြ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။
ဦးေမာင္ ပုတီးစိပ္ေနစဥ္ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ဖဲျပားေလတစ္ခု လာေပးတယ္။ အဲဒီဖဲျပားေလးက လိေမၼာ္ေရာင္ရွိၿပီ ေအာက္ဘက္ကို ေထာင့္ခြက္ပံု ျဖစ္ေနေအာင္ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ကိုက္ထားတယ္။ သူမ်ားေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အဲလို ဖဲျပားေလးေတြကို ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လဲ လူစိမ္းအမ်ိဳးသမီး လာေပးတဲ့ ဖဲျပားေလးကို ရင္ဘတ္မွာ ထိုးထားလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ နာမည္ႀကီးကဗ်ာ ဆရာတစ္ေယာက္ေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ ဦးေမာင္ကေတာ့ ပုတီးစိပ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး ဇာဂနာတို႔ ဖိုးျဖဴတို႔ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးေမာင္က ပုတီး စိပ္ၿပီးေနၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ ဦးေမာင္တို႔ အုပ္စုက ေခါင္းေဆာင္သူေတြ စံုတဲ့ အခါမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ျပင္တယ္။ ဆြမ္းကပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ၾကားေတာရလမ္းကေန ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး ထဲကို သကၤန္းသပၸယ္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ အခါမွာ လူေတြက ထမင္းထုပ္နဲ႔ ေရဘူးကို ကပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ အတြက္ လူေတြက ဘုရား၀င္ေပါက္ရဲ႕ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ေနရာယူၾကတယ္။ လူတိုင္းကိုယ္စီရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရဘူးတစ္ဘူးစီနဲ႔ ထမင္းထုပ္ တစ္ထုပ္စီကို ထည့္ေပးထားတယ္။ ဘယ္သူမဆို သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ ႏိုင္ေအာင္လို႔ေလ။
ေနာက္ေတာ့ ဦးေမာင္တို႔ အုပ္စုက ေခါင္းေဆာင္သူေတြ စံုတဲ့ အခါမွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ျပင္တယ္။ ဆြမ္းကပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ၾကားေတာရလမ္းကေန ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး ထဲကို သကၤန္းသပၸယ္ၿပီး ၀င္လာတဲ့ အခါမွာ လူေတြက ထမင္းထုပ္နဲ႔ ေရဘူးကို ကပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ဆြမ္းကပ္ဖို႔ အတြက္ လူေတြက ဘုရား၀င္ေပါက္ရဲ႕ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ေနရာယူၾကတယ္။ လူတိုင္းကိုယ္စီရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရဘူးတစ္ဘူးစီနဲ႔ ထမင္းထုပ္ တစ္ထုပ္စီကို ထည့္ေပးထားတယ္။ ဘယ္သူမဆို သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ ႏိုင္ေအာင္လို႔ေလ။
သံဃာေတာ္မ်ားကိုဆြမ္းကပ္စဥ္
အဲဒီလို ကပ္လႈလိုက္တဲ့ ဆြမ္းေတြကို သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘုရားထဲမွ အဆင္ေျပသလို ဘုန္းေပးရတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ အမ်ားစုကေတာ့ အခင္းထိုင္စရာ ရွိေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိုယ္ေတာ္ေတြကေတာ့ သံမံတလင္းမွာ ထိုင္ၿပီး ဆြမ္းဘုန္းေပးရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ အမ်ားစုဟာ သန္တုန္းျမန္တုန္း အရြယ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လူလိုဆိုရင္ေတာ့ စားေကာင္းတဲ့ အရြယ္ေတြပါ။ အဲလို သန္မာတဲ့ အရြယ္မွာ ဆြမ္းထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ဟာ တစ္ေန႔လံုးစာ အဆာခံႏိုင္တဲ့ ပမာဏ ရွိမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ပါးကို တစ္ထုပ္က်နဲ႔ ေရတစ္ဘူးသာ ဘုန္းေပးခဲ့ရပါတယ္။
ဆြမ္းဘုန္းေပးေနေသာ သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕အဲဒီထဲကမွာ ေခါင္းေဆာင္ဆရာေတာ္ ၁၅ ပါးကိုေတာ့ ရွင္ဥပဂုတ္ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဆြမ္းကပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလို ဆြမ္းကပ္ရာမွာလည္း ဦးေမာင္တို႔ ဦးဇာဂနာတို႔ ကိုယ္တိုင္သြားကပ္ၾကပါတယ္။
အမ်ိဳးသားေရးဦး၀င္းႏိုင္၊ ဇာဂနာအျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေရး ဦး၀င္းႏိုင္ကို ႏိုင္ငံျခား သတင္းဌာန တစ္ခု အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေနတာကိ ုေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ဆြမ္းစားၿပီးတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အျပင္ကိုထြက္လာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တန္းစီၾကတယ္။ တန္းစီေနတုန္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္ေတြက စည္းကမ္း ခ်က္ေတြကို ေၾကျငာပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ ေတြအရ လိုက္ပါသူ မည္သူ႔ကိုမွ် စာရြက္စာတန္း ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ အၾကမ္းဖက္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ အားလံုုး စည္းကမ္းရွိရွိ လမ္းေလွ်ာက္ ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တန္းစီၿပီး သြားေတာ့ ဘုရားေပၚတက္ သြားၾကတယ္။ ဘုရားေပၚ တက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ ၁၁ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားေပၚ လုိက္မတက္ေတာ့ဘူး ျပန္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကားမိ လိုက္သေလာက္ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေရႊတိ ံဘုရား အေရွ႕မုဒ္ကေနတက္ၿပီး ေျမက္ဘက္မုဒ္ကဆင္းမယ္ ၿပီးေတာ့ ေျမနီကုန္း အဲဒီက တစ္ဆင့္ လွည္းတန္း အဲဒီကတစ္ဆင့္ ရွစ္မိုင္ ၿပီးေတာ ့ကမၻာေအး ဘုရား ကမၻာေအး ဘုရားမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ နားၿပီး ဆူးေလကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾက မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ညေန သံုးနာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ ဆူးေလကို သံဃာေတာ္ေတြ ေရာက္လာၿပီတဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မိုးက ရြာေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆူးေလဘုရားကို အသည္းအသန္ သြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သံဃာအုပ္လိုက္ႀကီးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနဲ႔ မဟာဗနၵဳလ ပန္းျခံၾကား မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ေဘးနားက လူပရိတ္သတ္ အခ်ိဳ႕ကလည္း သံဃာေတာ္ေတြလိုပဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခု အဖြဲ႔ သတ္သတ္တစ္ဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ မနက္က ဦးေမာင္တို႔ ဆြမ္းကပ္လိုက္တဲ့ အဖြဲ႔ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခုဖြဲ႔က သံဃာေတာ္ဦးေရက ပိုမ်ားမယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သီလရွင္ေတြလည္း ပါလာတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်တာ တစ္ခုက သံဃာေတာ္ေတြ ေဘးနားက ျခံရံလိုက္ပါလာတဲ့ လူထဲတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အရက္ေတြ ေသာက္ထားၾကတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒါ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က အန႔ံေတြ ေထာင္းထေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးႀကီးေတြ နီလို႔ရဲလို႔။
အခုကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေ၇ႊတိ ံဂံုကေန ခ်ီတက္ခဲ့တာလို႔သိရတယ္။ ဒီအဖြဲ႔က ေနာက္က်လို႔ ဦးေမာင္တို႔ ဆြမ္းကပ္တဲ့ အဖြဲ႔ကို မမွီွလိုက္တာတဲ့။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကို သြားမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မလုိက္ေတာ့ဘူး ကမၻာေအး ဘုရားက ဆင္းလာမည့္ အဖြဲ႔ကိုပဲ ဆူးေလကေန ေစာင့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေနထားရစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔ ဆူးေလမွာ တရားေဟာဖို႔ အစီစဥ္ေတြပါ ပါတယ္လို႔ ၾကားထားလို႔ေလ။
ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္ၾကေတာ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း ေရႊတိ ံက စထြက္တာပဲတဲ့။ အဲဒီ အဖြဲ႔လည္း ဆုေဆာင္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ဗႏၵလလမ္းအတိုင္း ဆက္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆူးေလမွာပဲ ဆက္ေစာင့္ေနတယ္ လိုက္မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။
ေစာင့္ရင္းရင္နဲ႔ ညေန ေျခာက္နာရီ ထိုးသြားတယ္။ ကမၻာေအးဘုရားကို တက္သြားတဲ့ အဖြဲ႔က ေရာက္မလာဘူး။ မိုးလဲခ်ဳပ္ၿပီး လာႏိုင္ဖြယ္ရာလည္း မျမင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက အဲဒီအဖြဲ႔႔ (ဦးေမာင္တို႔ဆြမ္းကပ္ေသာအဖြဲ႔)က ကမၻာေအး ဘုရားေရာက္ေတာ့ ညေန ငါးနာရီ ထိုးခါနီးၿပီ ျဖစ္တာၾကာင့္ အဲဒီမွာပဲ အဆံုးသတ္လိုက္တယ္လို႔ သိရတယ္။
စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္
ကၽြန္ေတာ္ၾကားမိ လိုက္သေလာက္ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေရႊတိ ံဘုရား အေရွ႕မုဒ္ကေနတက္ၿပီး ေျမက္ဘက္မုဒ္ကဆင္းမယ္ ၿပီးေတာ့ ေျမနီကုန္း အဲဒီက တစ္ဆင့္ လွည္းတန္း အဲဒီကတစ္ဆင့္ ရွစ္မိုင္ ၿပီးေတာ ့ကမၻာေအး ဘုရား ကမၻာေအး ဘုရားမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ နားၿပီး ဆူးေလကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾက မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ညေန သံုးနာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္ ဆူးေလကို သံဃာေတာ္ေတြ ေရာက္လာၿပီတဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မိုးက ရြာေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆူးေလဘုရားကို အသည္းအသန္ သြားခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သံဃာအုပ္လိုက္ႀကီးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနဲ႔ မဟာဗနၵဳလ ပန္းျခံၾကား မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ေဘးနားက လူပရိတ္သတ္ အခ်ိဳ႕ကလည္း သံဃာေတာ္ေတြလိုပဲ ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုင္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီထားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခု အဖြဲ႔ သတ္သတ္တစ္ဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ မနက္က ဦးေမာင္တို႔ ဆြမ္းကပ္လိုက္တဲ့ အဖြဲ႔ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခုဖြဲ႔က သံဃာေတာ္ဦးေရက ပိုမ်ားမယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သီလရွင္ေတြလည္း ပါလာတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက်တာ တစ္ခုက သံဃာေတာ္ေတြ ေဘးနားက ျခံရံလိုက္ပါလာတဲ့ လူထဲတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အရက္ေတြ ေသာက္ထားၾကတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒါ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က အန႔ံေတြ ေထာင္းထေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးႀကီးေတြ နီလို႔ရဲလို႔။
အခုကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ ေ၇ႊတိ ံဂံုကေန ခ်ီတက္ခဲ့တာလို႔သိရတယ္။ ဒီအဖြဲ႔က ေနာက္က်လို႔ ဦးေမာင္တို႔ ဆြမ္းကပ္တဲ့ အဖြဲ႔ကို မမွီွလိုက္တာတဲ့။ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကို သြားမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မလုိက္ေတာ့ဘူး ကမၻာေအး ဘုရားက ဆင္းလာမည့္ အဖြဲ႔ကိုပဲ ဆူးေလကေန ေစာင့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေနထားရစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔ ဆူးေလမွာ တရားေဟာဖို႔ အစီစဥ္ေတြပါ ပါတယ္လို႔ ၾကားထားလို႔ေလ။
ေနာက္တစ္နာရီ ေလာက္ၾကေတာ့ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ထပ္ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔ကလည္း ေရႊတိ ံက စထြက္တာပဲတဲ့။ အဲဒီ အဖြဲ႔လည္း ဆုေဆာင္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ဗႏၵလလမ္းအတိုင္း ဆက္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆူးေလမွာပဲ ဆက္ေစာင့္ေနတယ္ လိုက္မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး။
ေစာင့္ရင္းရင္နဲ႔ ညေန ေျခာက္နာရီ ထိုးသြားတယ္။ ကမၻာေအးဘုရားကို တက္သြားတဲ့ အဖြဲ႔က ေရာက္မလာဘူး။ မိုးလဲခ်ဳပ္ၿပီး လာႏိုင္ဖြယ္ရာလည္း မျမင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက အဲဒီအဖြဲ႔႔ (ဦးေမာင္တို႔ဆြမ္းကပ္ေသာအဖြဲ႔)က ကမၻာေအး ဘုရားေရာက္ေတာ့ ညေန ငါးနာရီ ထိုးခါနီးၿပီ ျဖစ္တာၾကာင့္ အဲဒီမွာပဲ အဆံုးသတ္လိုက္တယ္လို႔ သိရတယ္။
စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္
Sunday, September 23, 2007
၂၃ ရက္ စက္တင္ဘာ
ေရႊတိ ံဘုရား အေရွ႕မုဒ္ ၾကားေတာရလမ္းက ထြက္လာစဥ္ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။ ``သံဃာေတာ္ေတြ ေရႊတိ ံဂံု ဘုရားေပၚတက္သြားၿပီ လုိက္ခဲ့ေတာ့´´ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ ေရႊတိ ဂံုံဘုရားဆီကို အေျပးလာခဲ့တယ္။
အခ်ိန္က ေန႔လည္တစ္နာရီ ခြဲေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားကို ေတာင္ဘက္မုဒ္ကို ေမာင္းခိုင္းရလား အေရွ႕မုဒ္ကို ေမာင္းခိုင္းရမလား မေ၀ခြဲႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ဘယ္မုဒ္က ဆင္းမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳသိဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ေရႊတိဂံု ံအေရွ႕မုဒ္ကို အရင္သြားၾကည့္မယ္ မရွိမွ ေတာင္ဘက္မုဒ္ကေန ျပန္တက္မယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး အေရွ႕မုဒ္ကို ထြက္ခဲ့တယ္။
ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း လမ္းကေန ၾကားေတာရလမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ေတာ့ . . .. ၊ ေတြ႔ပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာ့ အလံကိုလြင့္ထူၿပီး အေရွ႕မုဒ္က ၾကားေတာရလမ္း အတိုင္းဆင္းလာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေန႔လည္တစ္နာရီ ခြဲေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကားကိုလမ္းေဘးမွာ ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ကင္မရာကိုဆြဲကာ ေျပးဆင္းခဲ့တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ အေရွ႕မွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ မီဒီယာေတြကိုလဲ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အေျပးအလြား သြားၿပီ ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္တယ္။
ခါတိုင္းေန႔နဲ႔ မတူပဲ ပိုၿပီး ထူးျခားတာက ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးလို႔ ေအာ္ၾကတယ္။ အရင္ေန႔က လံုး၀ မေအာ္ၾကဘူး။ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး ေအာ္ၿပီး ေတာင္းဆိုမႈေတြ ပါလာၿပီဆိုေတာ့ ဆႏၵျပတဲ့ အဆင့္ကို ရာႏႈန္းျပည့္ ေရာက္သြားၿပီဆိုတာကိုလဲ သိလိုုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ျပည္သူေတြနဲ႔ သံဃာေတြ ေတာင္းဆိုတာကေတာ့
ေအာင္ေဆာင္စုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး
ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးေရး
ဖမ္းဆီးခံ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လြပ္ေျမာက္ေရး
ဒို႔အေရး အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ရမည္
ဆိုတဲ့ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ တခဲနက္ဟစ္ေၾကြး ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အဲလိုခ်ီတက္ရာမွာလဲ စည္းကမ္းရွိရွိ စနစ္တက် ျဖစ္ေစဖို႔ အေရွ႕ဆံုးက ဆရာေတာ္ေတြက မိုက္ခြက္နဲ႔ သတိေပးေနတာကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္း မႀကီးေပၚ ဗဟန္းသံုးလမ္း ထိပ္နားအေရာက္မွာ မီဒီယာထဲမွာ နာမည္ပ်က္ေနသူ ျမတ္ခိုင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျမတ္ခုိင္က ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ႏွစ္ပံုကို လမ္းမႀကီးအလည္ စည္းမ်ဥ္းေပၚကေနရိုက္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေပ်က္သြားလဲ မသိဘူး။
သံဃာေတာ္ေတြ အတန္းအေရွ႕မွာ ဗီဒီယိုရိုက္တဲ့လူ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့လူေတြ စံုေနတာပဲ။ ထူးျခားတာက အဲဒီဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ လူေတြဟာ လက္ထဲမွာ မီနီဓာတ္ပံု ကင္မရာေရာ ဗီဒီယို ကင္မရာကိုေရာပါ တြဲကိုင္ထားၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သူ အားလံုးဟာ မီဒီယာ အသိုင္း၀ိုင္းက လူေတြခ်ဥ္းပဲ မဟုတ္ပဲ အျပင္လူေတြပါ ပါ၀င္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အစိုးရဘက္သား ေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို ျပည့္သူဘက္သားေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဦးေထာင္ဘို အ၀ိုင္းေခၚ ပတၱျမားအ၀ိုင္းေခၚ ဗဟန္းအ၀ိုင္းကို ေရာက္ရွိ ခ်ီတက္လာစဥ္ဦးေထာင္ဘို အ၀ိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ ထိုးခါနီးေနၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြကေတာ့ ဆူးေလဘုရားကို ဦးတည္ၿပီး သြားေနၾကတယ္။ ဆႏၵျပသံဃာေတြေၾကာင့္ လမ္းပိတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဘက္ယာဥ္ေၾကာကေတာ့ မပိတ္ပါဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ယာဥ္ေၾကာမွာလဲ ယာဘက္ဆံုး လိုင္းေလးကေန ကားတစ္စီးစာ သြားလို႔ရပါတယ္။
ေက်ာက္တိုင္မွတ္တိုင္ နားကိုေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိပါၿပီ။ မိုးကလဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖြဲဖြဲဖြဲ စရြာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကင္မရာကို မိုးမစိုေအာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္နဲ႔ ထုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူဆူအသံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ ယာဥ္ေၾကာက လိုင္းကားေပၚမွာ သံဃာေတာ္တစ္ပါး။ ဘတ္စကားျပဴတင္းေပါက္က ေခါင္းျပဴထြက္ၿပီ လက္တစ္ဘက္ ဆလံသတဲ့ပံုလုပ္ၿပီ လွ်ၽကိုထုတ္ျပထားတယ္။ သူ႔ပံုစံက စပ္ျဖီးစပ္ၿဖီးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပတဲ့ သံဃာေတြကို သေရာ္ေနသလိုပဲ။
အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႔ေသာလူေတြနဲ႔ သဃာေတြက ခဲနဲ႔ပစ္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ ရိုက္ဖို႔ ေျပးသြားၾကတယ္။ တစ္ဖြဲ႔လံုးလည္းၾကြက္ဆူ ၾကြက္ဆူျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက တားႏိုင္လိုက္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အားလုံုး စိတ္ရွည္ဖို႔ သီးခံဖို႔ ေျပာၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးက စတင္တင္ရြာသြန္းပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ထီမေဆာင္းၾကပါဘူး။ ေဆာင္းတဲ့လူရွိရင္လည္း အခ်င္းခ်င္း မေဆာင္းၾကဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။
ဒဂံုတစ္ အေရွ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ဂံုးတံတားေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြက ဆင္းခိုင္းလိုက္ေတာ့ အဲဒီဓာတ္ပံုရိုက္ေနတဲ့ လူေတြေအာကိုျပန္ ဆင္းသြားၾကတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာေတ့ လူအုပ္ႀကီးကေန လက္ခုပ္ေတြတီးၿပီး ႀကိဳတာ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပတာ ေတြကေတာ့ ေထြေထြထူးထူး ေျပာျပေနဖို႔ မလိုေတာ့ဘူလို႔ ထင္ပါတယ္။
အလံျပဘုရားလမ္းက ပတ္ရိႈင္ရယ္ ဟိုတယ္အေရွ႔ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ကားတစ္စီးက လာႀကိဳေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ မိုးေတြက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လာႀကိဳတဲ့ ကားေပၚကိုတက္လိုက္ခဲ့တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဆူးေလဘုရားကေန ႀကိဳေစာင့္ေနမယ္ေပါ့။
ဆူးေလဘုရား ေရာက္ေတာ့ နည္းတဲ့ လူအုပ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ေရႊတိ ံဂံု ဘုရားကေန ဆင္းလာမဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို ေစာင့္ၾကိဳေနၾကတာ။ ကားကို မဟာမႏၵဳလ ပန္းျခံနားေလးမွာ ရပ္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမ္းနားလမ္းဘက္က ပရိတ္ရြတ္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ နားၾကားမွားတာလား ဒါမွမဟုတ္ ေရႊတိ ံဘက္က ဆင္းလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ရြတ္ဖတ္သံေတြက အသံျပန္လာတာလား ကၽြန္ေတာ္လဲ မေ၀ခြဲတတ္ဘူး။
ကမ္းနားလမ္းဘက္က လာတဲ့အဖြဲ႔အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ဆူးေလဘုရား ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ကမ္းနားလမ္းဘက္ကေန ဆူးေလဘုရားကို ခ်ီတက္လာတဲ့ သံဃာေတာ္ အုပ္စုႀကီးတစ္ခု။ အဲေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္ ေစာေစာက ၾကားေနရတဲ့ ပရိတ္ရြတ္သံေတြက ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြဆီက လာတဲ့ အသံေတြ။ ေရြတိ ံဂံုဘက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြက ေရာက္မလာေသးဘူး။
ကမ္းနားလမ္း ဘက္က လာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမဘက္ အျခမ္းကေန ပတ္ၿပီး ေျမာက္ဘက္မုဒ္ကေန တစ္ဆင့္ ဆူးေလဘုရားေပၚ တက္သြားၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆူးေလဘုရားေပၚကို တက္လို႔ မဆံုးခင္မွာပဲ ဟိုဘက္က ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဆူးေလဘုရား ဆီကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သံဃာႏွစ္ဖြဲ႔ဟာ ဆူးေလမွာ ဆံုၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရြတိ ံကေန ၾကြလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဆူးေလဘုရားကို မတက္ေတာ့ဘူး ကုလားဗလီ ဘက္ကေန ဆူးေလကို ပတ္ၿပီး ဗႏၵဳလလမ္းအတိုင္း ထြက္သြားၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဟိုဘက္လိုက္ရမလို ဒီဘက္လိုက္ရမလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဗႏၵဳလလမ္းအတိုင္း သြားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကို သြားမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္လုိက္မိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကမ္းနားလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ၿပီး ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရားကို ႀကိဳေရာက္ေအာင္ သြားထားႏွင့္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သိမ္ျဖဴလမ္းမွာပဲ ရွိေသးတယ္ သံဃာေတာ္ေတြ ဗိုတ္တစ္ေထာင္ဘုရားလမ္းကေန ဘုရားထဲကို ၀င္သြားေနၾကတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္ ့ကၽြန္ေတာ္လဲ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရားရွိရာကို ေျခကုန္သုတ္ၿပီး ေျပးလာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဗိုတ္တစ္ေထာင္ ဘုရားေရာက္ေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရား ေပၚကို သြားၾကၿပီး လက္၀ဲရစ္ ဘုရားကို ပတ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖိနပ္ကို ဘုရား အ၀မွာ ခၽြတ္ၿပီး ဘုရားေပၚကို ေျပးတက္သြားတယ္။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္မွာ သံဃာေတာ္ အေရအတြက္က ေတာ္ေတာ္ နည္းေနတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊတိ ံဂံုဘုရားမွာတုန္းက သီလရွင္ ေတြပါတယ္။ အခုအဖြဲ႔မွာ သီလရွင္ေတြကို မေတြ႔ရဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ ဆိုတာကို စိတ္ထဲက အလိုလို သိလုိက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွ သိလိုက္ရတာက အခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရတာက တတိယေျမာက္အဖြဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ေ၇ြတိ ံဂံုက စထြက္တဲ့ အဖြဲ႔ သိမ္ျဖဴလမ္းအတိုင္း ယုဇပလာဇာ ဘက္ကိုတက္သြားတာတဲ့။
အဲဒီေနာက္မွာ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ဘုရားအတြင္းမွာ ရြတ္ဖတ္ ေမတၱာပို႔ၾကၿပီး ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရာလမ္းအတိုင္း ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆက္မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ေတြလည္း နာေနၿပီ။ တစ္ညလံုး မအိပ္ရေသးေတာ့ လူကလည္းႏႈံးေနၿပီ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ကိုလည္း လမ္းေလ်က္မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘတ္စကားစီး မလို႔ၾကည့္ေတာ့ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ပါမလာဘူး။ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔ၾကေတာ့ လူကႏႈံးေနၿပီး ကားေပၚေရာက္မွ ၾကည့္ရွင္းမယ္ဆိုၿပီး ဘတ္စကားေပၚကိုတက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွမပါဘူး
စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္
Friday, September 21, 2007
Thursday, September 20, 2007
Wednesday, September 19, 2007
Subscribe to:
Posts (Atom)
